„Dziś wieczorem, kiedy byłam w kaplicy, zjawiła się nagle Matka Najświętsza. Ubrana była jak zwykle, ale otoczona przedziwną jasnością. Stała na półksiężycu utworzonym z lekkich, błękitnych chmurek. Na głowie miała długi bladoniebieski welon, który gubił się w chmurach, na których spoczywały jej stopy. Była tak piękna, że nie śmiałam do Niej mówić. Dusza moja była zatopiona w oglądaniu Jej piękności! W końcu odnowiłam śluby, a Ona rzekła do mnie głosem cichym i uroczystym:

„Córko, Kościół wychwala Mnie i czci, rozpamiętując moje Niepokalane Poczęcie. Ludzie podziwiają cuda, które Pan zdziałał we Mnie i piękno, którym mnie przyodział, zanim grzech pierworodny zdołał dotrzeć do mojej duszy. Tak, Ten, który jest Bogiem Odwiecznym, wybrał Mnie na swoją Matkę i obsypał wyjątkowymi łaskami, jakie nie były udziałem żadnego stworzenia. Cała piękność jaśniejąca we Mnie jest odblaskiem doskonałości Wszechmocnego, a wszystkie pochwały skierowane do Mnie wysławiają Tego, który będąc moim Stworzycielem i Panem, chciał uczynić ze Mnie swą Matkę. Najchwalebniejszym moim przywilejem jest być Niepokalaną, a zarazem Matką Boga. Ale raduję się zwłaszcza tym, że mogę dołączyć doń tytuł Matki Miłosierdzia i Matki Grzeszników.”

Notatki Józefy kończą się na tym podwójnym oświadczeniu, wypowiedzianym przez Niebieską Matkę. Jest to jakby podpis Matki Najświętszej pod Bożym Orędziem, echo Dzieła Miłości Syna w dziewiczych ustach Jego Matki. Jest to wyraz Serca Niepokalanego Tej, która jest Matką Miłosierdzia i Matką biednych grzeszników, prowadząc świat do Najświętszego Serca Jezusa, który się nazwał Dobrocią, Miłością i Miłosierdziem!

8 grudnia 1923, Święto Niepokalanego Poczęcia Najśw. Maryi Panny
("Wezwanie do Miłości")

8 grudnia 1923