29 grudnia 1923 roku, w klasztorze Les Feuillants w Poitiers we Francji, umierała świątobliwie trzydziestotrzyletnia siostra Józefa Menéndez. Zdawało się, że ta pokorna zakonnica Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa (Sacré Coeur), która zaledwie cztery lata przeżyła w zakonie, będzie jedną z tych dusz, których imienia świat nigdy nie pozna i których wspomnienie zatrze się szybko nawet wśród sióstr jej wspólnoty. Tymczasem dzieje się przeciwnie. Oto, niespełna dwadzieścia lat po jej śmierci cały świat zaczyna się nią zajmować. W głębi Ameryki, Afryki, Azji i Oceanii ludzie wzywają gorąco jej przyczyny i słuchają ze skupieniem i z czcią orędzia, które z nakazu Pana Jezusa przekazała światu.

Treść tego orędzia ukazała się w 1938 roku pod tytułem Wezwanie do miłości, w wydawnictwie Apostolstwa Modlitwy w Tuluzie. Kardynał Pacelli, który jako papież przybrał imię Piusa XII, zachęca do czytania tej książki w swym liście. Już po pięciu latach od pierwszego wydania zaczynają napływać usilne prośby o wydanie obszerniejszego życiorysu, pozwalającego poznać w szczegółach to życie tak bogate, a ukryte, w którym ubóstwo ludzkich uwarunkowań uwypukla wspaniałość działania Bożego.

Obecne wydanie ma być odpowiedzią na te słuszne pragnienia. Jest ono zredagowane na podstawie notatek siostry Józefy, które zapisywała każdego dnia z nakazu przełożonych. Wiarygodność ich potwierdzają dokładne wspomnienia świadków jej życia, a przede wszystkim przełożonej i asystentki klasztoru w Poitiers oraz o. Boyer OP, jej kierownika duchowego.

Książkę tę otwiera się z ciekawością, czyta ze wzruszeniem i podziwem, a zamyka z mocnym postanowieniem stania się lepszym i ukochania tego Boga, który tyle miłości okazuje swemu stworzeniu. Wszystko tu mówi o cudownej, kochającej Opatrzności, z jaką Bóg czuwa nad człowiekiem, o której Pismo Święte poucza nas, zwłaszcza w Psalmach, wykazując jak nieustanną troskliwością otacza Bóg dzieci tej ziemi, jak uważnie patrzy na ich czyny i skwapliwie odpowiada na najskromniejszy szept i zwrot modlitwy. Pochyla się nad swymi zbuntowanymi dziećmi, z miłością przemawia do nich już od zarania wieków głosem swych cudów i proroctw aż do dnia, kiedy wyposażony w łonie Maryi Panny w naturę ludzką, przyszedł oznajmić ludziom w ich własnym języku wielką miłość wypełniającą Jego Serce.

Jezus, Słowo Wcielone, przekazał ludziom w całości Orędzie, które On sam otrzymał od Ojca: „Omnia quaecumque audivi a Patre meo nota feci vobis” .
Do tego, co Chrystus Pan powiedział, nic już dodawać nie można. Z chwilą śmierci św. Jana, ostatniego Apostoła, księga Objawienia Bożego została zamknięta i zapieczętowana. W ciągu następnych wieków wyjaśnia się jej treść – bogactwo nigdy nie wyczerpane. W istocie jest ona przebogata. Ludzie jednak pod względem religijnym są przeważnie tak nieuważni i powierzchowni, że nie umieją czytać Ewangelii, w którą trzeba wniknąć do głębi. Dlatego, jak niegdyś w Starym Testamencie Bóg posyłał proroków, aby ożywić wiarę i nadzieję swego ludu, tak i teraz Chrystus wzbudza od czasu do czasu dusze, którym powierza posłannictwo wyjaśniania ludziom Jego własnych słów i odkrywania ich głębi i ukrytego znaczenia.

W poranek Wielkanocny Jezus polecił Marii Magdalenie zanieść Apostołom nowinę o swym chwalebnym Zmartwychwstaniu i od tego czasu, w ciągu wieków, często przekazuje światu swe Boskie pragnienia za pośrednictwem pokornych i skromnych niewiast. Jeśli wspomnimy tylko najwybitniejsze z tych postaci, to zauważymy, że przez św. Juliannę z Montcornillon poleca ustanowienie święta Bożego Ciała i ożywia nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu. Przez św. Małgorzatę Marię pobudza ludzi do serdeczniejszego nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusa, dając mu nowy sens i znaczenie. Za pośrednictwem św. Teresy od Dzieciątka Jezus przypomina, zapominającemu już o tym światu, o zasługach i wartości dziecięctwa duchowego. W ten sam sposób posługuje się siostrą Józefą.

Wst_p do I wydania-Monier Vinard